مکتب قرآن و عترت

بسم الله الرحمن الرحیم

ویژگیهاى اخلاقى و تعلیمى علامه طباطبائى «رحمة الله علیه»

بعضى از سجایاى آن حکیم متأله و مفسر متبحّر را نقل مى‏کنم تا اسوه اهل تحقیق و تألیف باشد:

1- مرحوم علامه «قدس سره» در نوشتارهاى خود عموما و تفسیر شریف- المیزان- خصوصا نام کسى را در نقد و تحلیل نظر او نمى‏بردند بلکه غالبا به جرح و تعدیل اصل رأى و فکر توجه مى‏نمودند و مى‏فرمودند فکرها است که با هم برخورد دارند نه صاحبان افکار و محور قدح و مدح ایشان «انظر الى ما قال و لا تنظر الى من قال» بود.

2- ایشان در هنگام نقد و جرح یک نظر، حرمت صاحب نظر را حفظ مى‏نمودند و مقام اندیشمند را گرامى میشمردند و هرگز تعبیرى که تحقیرآمیز باشد یا حکایت از علم زدگى ایشان بکند نداشتند مگر در مورد ضرورت از باب‏ «ردّوا الحجر من حیث جاء فان الشر لا یدفعه الا الشّر»(نهج البلاغه صبحى صالح،314)

3- ایشان با اینکه در مسائل عادى حضور ذهنى نداشتند ولى در مسائل عقلى عموما و مباحث تفسیرى خصوصا حضور ذهنى کامل داشتند و این همان انصراف ممدوح است نه نسیان مذموم و این نشانه همان آمیختگى قرآن با گوشت و خون ایشان مى‏باشد چه اینکه در دوران بیمارى و بسترى افراد فراموششان شدند ولى اذکار را از یاد نبرد که نشانه استقرار ایمان است.

4- ایشان در تدریس فن شریف حدیث حتما نام راویان را هر چند ضعیف بودند ذکر مى‏کردند و در هنگام قرائت متن حدیث، سند را نیز میخواندند که نام بزرگان و محدّثان احیا شود و ضمن اشاره به ضعف یک سند حرمت روات را رعایت میکردند، و دیگر سجایاى حضرتش را از یاد نامه‏ها مى‏توان یافت.

5- دوره درس‏هاى کلاسیک حضرت استاد «قدس سره» از منطق شروع مى‏شد سپس به فلسفه و عرفان مى‏رسید و سرانجام به قرآن و حدیث که میراث رسول اکرم صلى اللَّه علیه و آله است ختم میشد و ارتحالش همانند زندگى پرثمرش تحرک تازه‏اى در جهان علم بوجود آورد گرچه او متذکر بود و راقم این سطور ناسى یا متناسى «ذهب المتذکرون و بقى الناسون او المتناسون» نهج البلاغه. قم- جوادى آملى 26 شهریور 1363 21 ذیحجة
1404) ترجمه تفسیر المیزان، مقدمه، ص: 32-31)

قالب